PARLAN.DOC (12)
5. Plaats
Plaats is een moeilijk ding. Tijd, zo hadden we gisteren bedisseld, is niet-lineair, niet eenduidig, maar dat hoeft geen ramp te zijn. Het ellendige aan plaats is dat het zo eenduidig is. Er is in principe niets zo ellendig als plaats. Denken we in de eerste plaats aan ons eigen lichaam. Als we pijn lijden is er geen ontsnappen aan. Heeft u al ooit al erg veel pijn gehad, zodat u uit uw lichaam weg wilde? Ik heb grote eerbied voor de beoefenaars van de geneeskunde en voor de zorgverleners van mensen wiens lichaam een erge plek is om in te wonen. Ik kan geen ergere dingen bedenken dan mensen (en dieren) die veel pijn lijden. Plaats wordt zo een hallucinant klein gekrompen hel. Plaats is ook immoreel bij uitstek. Overal op onze wereldbol wonen mensen. Op sommige plaatsen is er de mogelijkheid om lang en gezond te leven. Op andere leven mensen in mensonwaardige omstandigheden. Het is een verhaal dat niet stopt, een groot verhaal dat niet dood is. Het is een nachtmerrie die net als die van de oorlog altijd wel ergens ter wereld plaats vindt.
Plaats, het is niet te doen. Dan zijn er nog de mensen wiens leven beperkt wordt door muren, echte of symbolische. Hoe de liefde en plaats met elkaar verbonden zijn, of vaak helemaal niet, ach, u begrijpt het: er is over plaats niet veel positiefs te zeggen. Van het gegeven plaats word ik eerlijk gezegd wanhopig. ‘Over’ het gegeven plaats staat er zowel in de proloog als in de epiloog, net als ‘over’ tijd een gedicht. Voor plaats week ik uit naar de zinkende stad, Venetië. In de proloog zit deze stad verwikkeld met het element tijd, maar in de epiloog overheerst het zinkende van plaats. Ik post hieronder iets over plaats in de theatrale registers van Reve. Het is tevens een huldedicht voor deze grote schrijver.
Rialto
voor Gerard Reve
in een aangespoelde stad
tussen land in water schiep
aan het einde van de zestiende eeuw
Antonio da Ponte
een brug
eb en vloed ondertussen
werden verguld
in paleizen aan plafonds gepleisterd
een Maagd werd aan land gedragen:
Santa Maria Gloriosa dei Frari
Santa Maria della Salute
Santa Maria della Carita
Santa Maria della Misericorda
Santa Maria dei Servi
save our souls
als tussen bruggen de zee stijgt
als tussen muren dood door water dreigt
als San Marco’s bronzen moren
almaar dichter het wassende water horen
als Venetië’s leeuw log wiekend
traag zijn eeuwenoude nu natte nest vliedt
als de basiliek engelvleugelveilig de stad verlaat
en Antonio’s brug vlot te water gaat
als Christofoor het Kind draagt
en Gij ten hemel vaart
Herlinda Vekemans
@
Met de rubriek 'PARLAN.DOC' wil Parlando! één Vlaamse dichter een maand lang speciale aandacht schenken. Elke week wordt minstens één bijdrage van hem verwacht.
Het PARLAN.DOC-archief is hiernaast na te gaan. De vorige gast Alain Delmotte gaf de fakkel door aan Herlinda Vekemans. Dit is haar eerste week.
Plaats is een moeilijk ding. Tijd, zo hadden we gisteren bedisseld, is niet-lineair, niet eenduidig, maar dat hoeft geen ramp te zijn. Het ellendige aan plaats is dat het zo eenduidig is. Er is in principe niets zo ellendig als plaats. Denken we in de eerste plaats aan ons eigen lichaam. Als we pijn lijden is er geen ontsnappen aan. Heeft u al ooit al erg veel pijn gehad, zodat u uit uw lichaam weg wilde? Ik heb grote eerbied voor de beoefenaars van de geneeskunde en voor de zorgverleners van mensen wiens lichaam een erge plek is om in te wonen. Ik kan geen ergere dingen bedenken dan mensen (en dieren) die veel pijn lijden. Plaats wordt zo een hallucinant klein gekrompen hel. Plaats is ook immoreel bij uitstek. Overal op onze wereldbol wonen mensen. Op sommige plaatsen is er de mogelijkheid om lang en gezond te leven. Op andere leven mensen in mensonwaardige omstandigheden. Het is een verhaal dat niet stopt, een groot verhaal dat niet dood is. Het is een nachtmerrie die net als die van de oorlog altijd wel ergens ter wereld plaats vindt.
Plaats, het is niet te doen. Dan zijn er nog de mensen wiens leven beperkt wordt door muren, echte of symbolische. Hoe de liefde en plaats met elkaar verbonden zijn, of vaak helemaal niet, ach, u begrijpt het: er is over plaats niet veel positiefs te zeggen. Van het gegeven plaats word ik eerlijk gezegd wanhopig. ‘Over’ het gegeven plaats staat er zowel in de proloog als in de epiloog, net als ‘over’ tijd een gedicht. Voor plaats week ik uit naar de zinkende stad, Venetië. In de proloog zit deze stad verwikkeld met het element tijd, maar in de epiloog overheerst het zinkende van plaats. Ik post hieronder iets over plaats in de theatrale registers van Reve. Het is tevens een huldedicht voor deze grote schrijver.
Rialto
in een aangespoelde stad
tussen land in water schiep
aan het einde van de zestiende eeuw
Antonio da Ponte
een brug
eb en vloed ondertussen
werden verguld
in paleizen aan plafonds gepleisterd
een Maagd werd aan land gedragen:
Santa Maria Gloriosa dei Frari
Santa Maria della Salute
Santa Maria della Carita
Santa Maria della Misericorda
Santa Maria dei Servi
save our souls
als tussen bruggen de zee stijgt
als tussen muren dood door water dreigt
als San Marco’s bronzen moren
almaar dichter het wassende water horen
als Venetië’s leeuw log wiekend
traag zijn eeuwenoude nu natte nest vliedt
als de basiliek engelvleugelveilig de stad verlaat
en Antonio’s brug vlot te water gaat
als Christofoor het Kind draagt
en Gij ten hemel vaart
Herlinda Vekemans
@
Met de rubriek 'PARLAN.DOC' wil Parlando! één Vlaamse dichter een maand lang speciale aandacht schenken. Elke week wordt minstens één bijdrage van hem verwacht.
Het PARLAN.DOC-archief is hiernaast na te gaan. De vorige gast Alain Delmotte gaf de fakkel door aan Herlinda Vekemans. Dit is haar eerste week.
<< Home