dinsdag, maart 11, 2008

VUURDOOP: David Troch



Wie: David Troch

Wanneer: een weekend in september 2003

Waar: kunstenaarstentoonstelling Labyrint, Beveren-Waas

Wat:

Ik was een achtergrondmannetje. In de lagere school boog ik mij bij het schrijven van een opstel in de klas steevast zodanig over het papier dat de leraar niet over mijn schouder mee kon lezen. Het bedenkelijke hoofdschudden moest hij maar thuis doen, dan hoefde ik zijn afkeurende blikken tenminste niet te zien. Goede punten voor een opstel herinner ik me niet, wel de vele doorhalingen, correcties en opmerkingen in rode ballpointinkt.

Het achtergrondmannetje van toen verschilt huizenhoog met het mannetje dat nu met alle plezier op het podium staat. De eerste keer dat ik met eigen werk voor een publiek stond, las ik geen poëzie voor. Na een acteercursus aan het ICVA te Gent had ik de theatermicrobe danig te pakken. Het kriebelde om met een eigen toneelstuk op de planken te staan. Uiteindelijk bleef het niet bij één stuk, maar er kwam onder andere ook een monoloog van: ‘Het geheim van de kont’.

Pas een jaar na de eerste podiumpassen zou ik het podium opgaan met eigen poëzie. Geen poëzie die ik allang in de la had liggen, nee, poëzie die ik ter plekke op een oude Olivetti typemachine verzon. Dat had ik tijdens een eerdere kunstenaarstentoonstelling – waar ik ook mijn beruchte kontmonoloog bracht – al eens gedaan, al had ik toen de twaalf gedichten niet voorgelezen die de cyclus ‘de tijd typt’ zouden vormen.

De prille typemachinepoëzie liet ik wel horen tijdens Labyrint te Beveren-Waas in september 2003. Ik kroop er in de huid van ‘vredesveteraan’, het thema waarrond ik in een weekend tien lange gedichten schreef. Af en toe klom ik op het podium en greep de microfoon om te horen of het allemaal wel goed zat. Indien niet schreef ik een nieuwe versie van het haperende gedicht.

Als ik de cyclus nu zou herlezen, zal ik wellicht slechts weinig zinnen niet met rode ballpointinkt doorstrepen. Toen was ik er al bij al tevreden mee en vond ik het een behoorlijke eer dat ik met het resultaat van mijn noeste arbeid de tentoonstelling mocht afsluiten.

De gedichten rustig en beschaafd voorlezen, lukte me echter niet. Na elk gedicht was er de intro van Blood Shot Adult Commitment te horen, een song met ballen van Madrugada. Telkens sprong ik wild in het rond en trok een kledingstuk uit. U zou kunnen denken dat zoiets niet past bij een vredesveteraan, maar geloof mij, het strookte met de inhoud van de cyclus.

Het was zomer, dus ik was niet op zijn winters gekleed. Na het vijfde gedicht stond ik al mijn onderbroek. Om mezelf te behoeden van al te veel gretig flitsende fototoestellen, begon ik me daarna weer aan te kleden. Zo bleef het achteraf bij de opmerking van een blonde schoonheid dat ik een stel mooie benen had.

Hoeveel schoonheden er nu ook in het publiek zitten, tegenwoordig houd ik tijdens optredens mijn kleren aan.

door: David Troch


VUURDOOP verzamelt getuigenissen van dichters over hun eerste podiumervaring.

Labels: