PARLAN.DOC: Kurt De Boodt (5)
Ik schrijf je / Aan Arthur Rimbaud (2)
To: arthur@idole.fr
Subject: Waanbeelden 1
Aarschot, Kontich, Reet, Bommerskonten... – juni, 2003
Lieve Arthur,
Ken je die foto’s van Robert Mapplethorpe? Dat zelfportret met die duivelhoorntjes? Die foto waarop hij ons in leer verpakt de kont toekeert, een zweepje in z’n aars propt? Ze hebben nog in het PSK gehangen, niet ver van zijn ‘bloemen van het kwaad’. Ik moest meteen aan jou denken: dat duiveltje uit een doosje, die sardonische grijns, die zelfpijniging, die houding van kust-mijn-kloten, aan jouw onovertroffen staaltje poëtische observatiekunst:
In veel gevallen vaster, bleker, minder rond,
Zo ziet ons achterwerk eruit, met ruige lagen
Beharing; vrouwenbillen daarentegen dragen
Slechts in de fraaie gleuf een bloei van welig bont...
En aan je ‘beste vriend’, natuurlijk, Paul Verlaine. Aan jullie ‘Sonnet van de reet’ dat straks weerschalt in de Bozar-expo, jouw boosaardige tentoonstelling – boos én aardig dat ben jij voor mij ten voeten uit:
Donker gerimpeld als een paarse anjelier
Ligt hij te ademen in de bemoste plooien,
Nog vochtig van de liefde die het zachte glooien
Volgt van de blanke Billen tot diep in je kier...
Arme Verlaine. Hoorde je wat hij allemaal heeft moeten ondergaan na zijn bêtise, dat verdomde revolverschot op jou? Ze hebben in zijn gat gezeten, verdomme, de dokters, echt waar, speurend naar bewijzen van ‘pederastie’: ‘De anus kan duidelijk verwijd worden door de billen licht te scheiden, tot een diepte van ongeveer een tweeënhalve centimeter...’. Paultje moest hangen. Net als vierentwintig jaar later Oscar Wilde. Ze hebben elkaar nog ontmoet in Parijs, Verlaine en Wilde. In 1891, je sterftejaar...
Voor de herenliefde draai je gelukkig niet langer de bak in. Dat heeft anderhalve eeuw ‘beschaving’ onze contreien alvast opgeleverd. Sinds dit jaar kunnen homo’s en lesbiennes in België zelfs trouwen. Dat zou nog eens wat zijn, jij en Verlaine, elkaar een tong draaiend op het balkon van het Brusselse stadhuis... Het kan nu allemaal. In het openbaar.
Mapplethorpe, dus. Eind jaren zestig had hij een relatie met Patti Smith, jouw hevigste voorvechtster in het rockmilieu. Robert Mapplethorpe, Lou Reed, Michael Stipe, … : iedereen waar Patti intens mee omgaat, verandert ze prompt in een vurige Rimbaud-fan. Misschien spookte jij dus echt wel door Mapplethorpes hoofd toen hij die zelfportretten maakte: ik als een eigentijdse Rimbaud.
Robert en Patti, ze hebben voor de grap trouwringen uitgewisseld. Maar lang heeft hun liaison niet geduurd. Mapplethorpe viel meer voor de mannen... Ja, ook met je seksuele identiteit kan en mag je nu naar hartelust dollen. Michael Stipe, de zanger van R.E.M., legt in een recent interview de vinger op de wonde: ‘Ik heb altijd gezegd dat, volgens mij, seksueel verlangen niet zomaar een etiketje kan krijgen. Ik denk dat het stom is om jezelf of een bevolkingsgroep te definiëren als homo of hetero, het een of het ander. Dat lijkt me een simplistische visie die waarschijnlijk van de christelijke cultuur komt. Seksuele identiteit is niet zo vastomlijnd.’ Jouw invloed?
Groetjes,
Kurt
P.S.: Rimbaud: eind jaren negentig was het een notoir café in Antwerpen, een – ik lieg niet - homotent. Nooit geweest?
----------------------------------------------
To: arthur@underground.org
Subject: Waanbeelden II
Brussel Centraal, 5 juli 2003
Beste vriend,
Al gehoord van het Rimbaud-syndroom? Vooral rockartiesten vallen daar wel eens aan ten prooi. Ze weten niet hoe om te gaan met de metamorfose van gewone sterveling in aanbeden oppergod. Depressies wisselen ze af met geniale ingevingen, helleseizoenen met illuminations. Ze worden onberekenbaar, slaan hotelkamers kort en klein, proppen hun neus vol poeder, grijpen naar het glas en de spuit, schreeuwen tegen Jan en alleman ‘Fuck You’! De hopeloze gevallen jagen een kogel door hun hoofd of sterven aan een overdosis... Weg! Dat willen ze. Naar de kunstmatige paradijzen! Bref, ons idool geraakt op de dool, hunkert naar de ultieme trip, flipt. Komt het je bekend voor? Al te bekend?
Jim Morrison, frontman van The Doors zaliger en sinds 1971 buurman van Oscar Wilde en Edith Piaf op Père Lachaise, had jouw syndroom flink te pakken. Hij nam je in Engelse versie mee op tournee. ‘I don’t read French that easily… I am a rock singer and your book travels with me,’ schreef hij in 1968 aan jouw vertaler Wallace Fowlie. De goede professor Fowlie en andere exegeten begonnen daarop lichtjes te hallucineren, zagen allerlei waanbeelden en freudiaanse gelijkenissen tussen Jim en jou: overbezorgde moeder, afwezige vader, op jonge leeftijd seksueel misbruikt (is dat zo?! Je godsvruchtige schoonbroer stuurde die kwakkel de wereld in.) Hoe ook, Fowlie ging zich hip voelen, gaf hoorcolleges over jullie postume relatie en schreef het boek Rimbaud and Jim Morrison: The Rebel As Poet. In 1969 noemde Jim je een wild kind: ‘Wild Child / Full of grace / Savior of the human race / Your cool face / Natural child / Terrible child / Not your mother's or your Father's child / You're our child / Screamin' wild.’ De song breekt abrupt af met: ‘You remember when we were in Africa?’ Een onvervalst staaltje escapisme. Tot in de hoorn van Afrika, tot aan de dood als het moest, wilde Jim de nieuwe Messias – jou dus - volgen. Goed gek, zeg je?!
Er was geen houden meer aan. Je werd een graag geziene gast in het rockmilieu. Vooral Patti Smith is totaal weg van je. Je had haar komst voorspeld, is het niet? ‘Zodra de eindeloze slavernij van de vrouw is opgeheven, zodra ze voor en door zichzelf kan leven, zodra de – vooralsnog verwerpelijke – man haar de vrijheid schenkt, wordt ook zij dichter! De vrouw zal het onbekende ontdekken!’ Patti begon haar carrière met Rock’n Roll Rimbaud Readings, knipoogt in songteksten en gedichten naar jou, geeft je in Rock’n’Roll Nigger de groeten, tekende en schreef je portret – ‘he was young. he was so damn young. he was so god damned’ – en speelt volgend jaar een Rimbaud-concert in het Paleis voor Schone Kunsten. Er komt zelfs een apart Patti Smith-zaaltje in je expo. ‘t Was bij haar duidelijk liefde op het eerste gezicht. Ze zag je foto op de cover van een Illuminations-uitgave staan en vond je er zo cool uitzien! Net Bob Dylan!
Over Bob Dylan gesproken... In You’re gonna make me lonesome when you go, een nummer op Blood on the tracks (1975), spiegelt hij zich aan je affaire met Verlaine: ‘Situations have ended sad, / Relationships have all been bad. / Mine've been like Verlaine's and Rimbaud. / But there's no way I can compare / All those scenes to this affair, / Yer gonna make me lonesome when you go.’ Meer? Van Morrison schreef Tore Down a la Rimbaud (1984) en R.E.M. alludeert op New Adventures in Hi-Fi (1996) op je Illuminations-gedicht ‘Départ’, in Departure (of course) maar ook in The Wake-up Bomb: ‘I’ve had enough, I’ve seen enough, I’ve had it all, I’m giving up / I won the race, I broke the cup, I drank it all, I spit it up’. Of met jouw woorden: Genoeg gezien... Genoeg gehad... Genoeg gekend... Vertrek in een nieuwe hartstocht en een nieuw geluid.
Ziezo. Laat ik maar zwijgen over Lou - Heroine - Reed en John – Cocaine - Cale. Raar stel! Je hoort het, Arthur, je oogst wat je hebt gezaaid. Welkom in de onderwereld, je fluweelrode underground.
Tot weerziens,
K.
--------------------------------------------
To: arthur@web.com
Subject: Het onmogelijke
Ergens onderweg (online), 7 juli 2003
Rimbe,
Druk! Druk! Niet veel tijd vandaag. Houd het kort.
Hoor dat je vertrekken wil? Dat je van plan bent om... ernstig overweegt om... op het punt staat om... als de wind even goed zit om... te gaan... te willen... te...! Je wilt hier weg?! Je vertrekt? Zeker weten? Dan heb ik een tip. Vandaag schuim je de wijde wereld af - van west naar oost, van zuid naar noord en verder als het moet – zonder ook maar één stap te zetten. Onmogelijk? Wel waar! Beslist het proberen waard. Zonder inpakken toch wegwezen. Je verslijt je windzolen niet, kampt nauwelijks met praktische bezwaren, mengt gaandeweg feit met fictie. Onderweg leer je, als je dat wenst, ook jezelf beter kennen. Voor en na 1891. Alles wat je altijd al over Arthur Rimbaud had willen weten maar nooit durfde te vragen... Je vindt het. Online. Bijgaand enkele nuttige adressen.
Goede reis!
K.
[Een bewijs dat je wel degelijk leeft. Enkele linken van 2004 lopen nu dood, maar er zijn vooral fraaie sites bijgekomen. Ik houd het kort, zet je hier enkel op pad. Je vindt je weg wel.]
http://www.rimbaud-arthur.fr/
Je 150ste verjaardag-site, een schoon cadeau: acht multimediale reiswegen langs je werk en leven.
www.mag4.net/Rimbaud
Up-to-date site van Catherine, een hevige fan van jou & Leonardo DiCaprio. Je vindt ook heel wat links naar andere Rimbaud-sites.
www.arthurrimbaud.be
Een digitale Rimbaud-mediatheek.
Kurt De Boodt
@
Met de rubriek 'PARLAN.DOC' wil Parlando! één Vlaamse dichter(es) een maand lang speciale aandacht schenken. Elke week wordt minstens één bijdrage van hem/haar verwacht. Het PARLAN.DOC-archief is hiernaast na te gaan. Bart Janssen gaf het estafette-stokje door aan Kurt De Boodt. Dit is zijn vijfde bijdrage.
To: arthur@idole.fr
Subject: Waanbeelden 1
Aarschot, Kontich, Reet, Bommerskonten... – juni, 2003
Lieve Arthur,
Ken je die foto’s van Robert Mapplethorpe? Dat zelfportret met die duivelhoorntjes? Die foto waarop hij ons in leer verpakt de kont toekeert, een zweepje in z’n aars propt? Ze hebben nog in het PSK gehangen, niet ver van zijn ‘bloemen van het kwaad’. Ik moest meteen aan jou denken: dat duiveltje uit een doosje, die sardonische grijns, die zelfpijniging, die houding van kust-mijn-kloten, aan jouw onovertroffen staaltje poëtische observatiekunst:
In veel gevallen vaster, bleker, minder rond,
Zo ziet ons achterwerk eruit, met ruige lagen
Beharing; vrouwenbillen daarentegen dragen
Slechts in de fraaie gleuf een bloei van welig bont...
En aan je ‘beste vriend’, natuurlijk, Paul Verlaine. Aan jullie ‘Sonnet van de reet’ dat straks weerschalt in de Bozar-expo, jouw boosaardige tentoonstelling – boos én aardig dat ben jij voor mij ten voeten uit:
Donker gerimpeld als een paarse anjelier
Ligt hij te ademen in de bemoste plooien,
Nog vochtig van de liefde die het zachte glooien
Volgt van de blanke Billen tot diep in je kier...
Arme Verlaine. Hoorde je wat hij allemaal heeft moeten ondergaan na zijn bêtise, dat verdomde revolverschot op jou? Ze hebben in zijn gat gezeten, verdomme, de dokters, echt waar, speurend naar bewijzen van ‘pederastie’: ‘De anus kan duidelijk verwijd worden door de billen licht te scheiden, tot een diepte van ongeveer een tweeënhalve centimeter...’. Paultje moest hangen. Net als vierentwintig jaar later Oscar Wilde. Ze hebben elkaar nog ontmoet in Parijs, Verlaine en Wilde. In 1891, je sterftejaar...
Voor de herenliefde draai je gelukkig niet langer de bak in. Dat heeft anderhalve eeuw ‘beschaving’ onze contreien alvast opgeleverd. Sinds dit jaar kunnen homo’s en lesbiennes in België zelfs trouwen. Dat zou nog eens wat zijn, jij en Verlaine, elkaar een tong draaiend op het balkon van het Brusselse stadhuis... Het kan nu allemaal. In het openbaar.
Mapplethorpe, dus. Eind jaren zestig had hij een relatie met Patti Smith, jouw hevigste voorvechtster in het rockmilieu. Robert Mapplethorpe, Lou Reed, Michael Stipe, … : iedereen waar Patti intens mee omgaat, verandert ze prompt in een vurige Rimbaud-fan. Misschien spookte jij dus echt wel door Mapplethorpes hoofd toen hij die zelfportretten maakte: ik als een eigentijdse Rimbaud.
Robert en Patti, ze hebben voor de grap trouwringen uitgewisseld. Maar lang heeft hun liaison niet geduurd. Mapplethorpe viel meer voor de mannen... Ja, ook met je seksuele identiteit kan en mag je nu naar hartelust dollen. Michael Stipe, de zanger van R.E.M., legt in een recent interview de vinger op de wonde: ‘Ik heb altijd gezegd dat, volgens mij, seksueel verlangen niet zomaar een etiketje kan krijgen. Ik denk dat het stom is om jezelf of een bevolkingsgroep te definiëren als homo of hetero, het een of het ander. Dat lijkt me een simplistische visie die waarschijnlijk van de christelijke cultuur komt. Seksuele identiteit is niet zo vastomlijnd.’ Jouw invloed?
Groetjes,
Kurt
P.S.: Rimbaud: eind jaren negentig was het een notoir café in Antwerpen, een – ik lieg niet - homotent. Nooit geweest?
----------------------------------------------
To: arthur@underground.org
Subject: Waanbeelden II
Brussel Centraal, 5 juli 2003
Beste vriend,
Al gehoord van het Rimbaud-syndroom? Vooral rockartiesten vallen daar wel eens aan ten prooi. Ze weten niet hoe om te gaan met de metamorfose van gewone sterveling in aanbeden oppergod. Depressies wisselen ze af met geniale ingevingen, helleseizoenen met illuminations. Ze worden onberekenbaar, slaan hotelkamers kort en klein, proppen hun neus vol poeder, grijpen naar het glas en de spuit, schreeuwen tegen Jan en alleman ‘Fuck You’! De hopeloze gevallen jagen een kogel door hun hoofd of sterven aan een overdosis... Weg! Dat willen ze. Naar de kunstmatige paradijzen! Bref, ons idool geraakt op de dool, hunkert naar de ultieme trip, flipt. Komt het je bekend voor? Al te bekend?
Jim Morrison, frontman van The Doors zaliger en sinds 1971 buurman van Oscar Wilde en Edith Piaf op Père Lachaise, had jouw syndroom flink te pakken. Hij nam je in Engelse versie mee op tournee. ‘I don’t read French that easily… I am a rock singer and your book travels with me,’ schreef hij in 1968 aan jouw vertaler Wallace Fowlie. De goede professor Fowlie en andere exegeten begonnen daarop lichtjes te hallucineren, zagen allerlei waanbeelden en freudiaanse gelijkenissen tussen Jim en jou: overbezorgde moeder, afwezige vader, op jonge leeftijd seksueel misbruikt (is dat zo?! Je godsvruchtige schoonbroer stuurde die kwakkel de wereld in.) Hoe ook, Fowlie ging zich hip voelen, gaf hoorcolleges over jullie postume relatie en schreef het boek Rimbaud and Jim Morrison: The Rebel As Poet. In 1969 noemde Jim je een wild kind: ‘Wild Child / Full of grace / Savior of the human race / Your cool face / Natural child / Terrible child / Not your mother's or your Father's child / You're our child / Screamin' wild.’ De song breekt abrupt af met: ‘You remember when we were in Africa?’ Een onvervalst staaltje escapisme. Tot in de hoorn van Afrika, tot aan de dood als het moest, wilde Jim de nieuwe Messias – jou dus - volgen. Goed gek, zeg je?!
Er was geen houden meer aan. Je werd een graag geziene gast in het rockmilieu. Vooral Patti Smith is totaal weg van je. Je had haar komst voorspeld, is het niet? ‘Zodra de eindeloze slavernij van de vrouw is opgeheven, zodra ze voor en door zichzelf kan leven, zodra de – vooralsnog verwerpelijke – man haar de vrijheid schenkt, wordt ook zij dichter! De vrouw zal het onbekende ontdekken!’ Patti begon haar carrière met Rock’n Roll Rimbaud Readings, knipoogt in songteksten en gedichten naar jou, geeft je in Rock’n’Roll Nigger de groeten, tekende en schreef je portret – ‘he was young. he was so damn young. he was so god damned’ – en speelt volgend jaar een Rimbaud-concert in het Paleis voor Schone Kunsten. Er komt zelfs een apart Patti Smith-zaaltje in je expo. ‘t Was bij haar duidelijk liefde op het eerste gezicht. Ze zag je foto op de cover van een Illuminations-uitgave staan en vond je er zo cool uitzien! Net Bob Dylan!
Over Bob Dylan gesproken... In You’re gonna make me lonesome when you go, een nummer op Blood on the tracks (1975), spiegelt hij zich aan je affaire met Verlaine: ‘Situations have ended sad, / Relationships have all been bad. / Mine've been like Verlaine's and Rimbaud. / But there's no way I can compare / All those scenes to this affair, / Yer gonna make me lonesome when you go.’ Meer? Van Morrison schreef Tore Down a la Rimbaud (1984) en R.E.M. alludeert op New Adventures in Hi-Fi (1996) op je Illuminations-gedicht ‘Départ’, in Departure (of course) maar ook in The Wake-up Bomb: ‘I’ve had enough, I’ve seen enough, I’ve had it all, I’m giving up / I won the race, I broke the cup, I drank it all, I spit it up’. Of met jouw woorden: Genoeg gezien... Genoeg gehad... Genoeg gekend... Vertrek in een nieuwe hartstocht en een nieuw geluid.
Ziezo. Laat ik maar zwijgen over Lou - Heroine - Reed en John – Cocaine - Cale. Raar stel! Je hoort het, Arthur, je oogst wat je hebt gezaaid. Welkom in de onderwereld, je fluweelrode underground.
Tot weerziens,
K.
--------------------------------------------
To: arthur@web.com
Subject: Het onmogelijke
Ergens onderweg (online), 7 juli 2003
Rimbe,
Druk! Druk! Niet veel tijd vandaag. Houd het kort.
Hoor dat je vertrekken wil? Dat je van plan bent om... ernstig overweegt om... op het punt staat om... als de wind even goed zit om... te gaan... te willen... te...! Je wilt hier weg?! Je vertrekt? Zeker weten? Dan heb ik een tip. Vandaag schuim je de wijde wereld af - van west naar oost, van zuid naar noord en verder als het moet – zonder ook maar één stap te zetten. Onmogelijk? Wel waar! Beslist het proberen waard. Zonder inpakken toch wegwezen. Je verslijt je windzolen niet, kampt nauwelijks met praktische bezwaren, mengt gaandeweg feit met fictie. Onderweg leer je, als je dat wenst, ook jezelf beter kennen. Voor en na 1891. Alles wat je altijd al over Arthur Rimbaud had willen weten maar nooit durfde te vragen... Je vindt het. Online. Bijgaand enkele nuttige adressen.
Goede reis!
K.
[Een bewijs dat je wel degelijk leeft. Enkele linken van 2004 lopen nu dood, maar er zijn vooral fraaie sites bijgekomen. Ik houd het kort, zet je hier enkel op pad. Je vindt je weg wel.]
http://www.rimbaud-arthur.fr/
Je 150ste verjaardag-site, een schoon cadeau: acht multimediale reiswegen langs je werk en leven.
www.mag4.net/Rimbaud
Up-to-date site van Catherine, een hevige fan van jou & Leonardo DiCaprio. Je vindt ook heel wat links naar andere Rimbaud-sites.
www.arthurrimbaud.be
Een digitale Rimbaud-mediatheek.
Kurt De Boodt
@
Met de rubriek 'PARLAN.DOC' wil Parlando! één Vlaamse dichter(es) een maand lang speciale aandacht schenken. Elke week wordt minstens één bijdrage van hem/haar verwacht. Het PARLAN.DOC-archief is hiernaast na te gaan. Bart Janssen gaf het estafette-stokje door aan Kurt De Boodt. Dit is zijn vijfde bijdrage.
Labels: Parlan.doc
<< Home