Verslag: Poëchi in de Kruidtuin - 12 augustus 2007
Poëchi Leuven Kruidtuin
12 augustus
Na jaren dichters beluisteren en achteraf teleurgesteld naar huis komen, dacht ik er aan nooit meer in de auto te stappen voor een of ander poëziefestival.
Blijkbaar legde ik de lat te hoog, konden zij er ook niets aan doen dat ze beter schreven dan ze voorlazen. Toch was er altijd iemand die me uit het vast besloten isolement meetrok naar een of ander oord waar ik iets zou horen dat goddelijk was.
De volmaakte voordracht werd mij en enkele bevoorrechten onverwacht aangeboden door Leen Vermeiren, voordrachtkunstenares. In de intimiteit van haar zolder hebben we een redelijke reeks bekende dichters gehoord. Ineens had het geen belang meer hoe ze lazen. Ze zaten bijna op onze schoot. Daar zaten ze op hun plaats. Daar zitten ze toch ook als we ze lezen.
Helaas, Leens plankenvloer werd te zwak bevonden voor zoveel dichterlijke overmacht. We moesten zwichten voor de werkelijkheid. De hemel met ons er in kon op aarde vallen De avonden werden afgeschaft.
Ik heb wel bij elke volgende voordracht van der dichters uitverkoren verzen, genoten; me weer herinnerend hoe we de trappen beklommen en beseffend hoe dichters dat blijven doen; al lezen ze op het gelijkvloers, in een tempel waarin de planten hun geschiedenis hebben geschreven, zoals in de Kruidtuin in Leuven, een zondagnamiddag in augustus. De zolder van de dichters is overal waar lezers en luisteraars zijn.
Kon ik beter doen dan iemand mee te brengen, die ik al zolang ken en diegenen weer te zien die ik van de eerste keer, drie of twee jaar geleden al, bewonderde.
Het zou een kruidige middag worden. De reis naar Leuven zou de moeite zijn.
Ze zaten inderdaad op mijn schoot; ze hebben het natuurlijk niet geweten , maar ik wel en dat is voor mij genoeg.
Norbert De Beule was humor, Herlinda Vekemans breekbaar, Alain Delmotte woordenschat en kennis, Sylvie Marie jong en wijs, Pom vormvast Pom.
Volgens Frans Vlinderman was het vrije podium een verplicht sonnet, volgens David Troch een moment vertraging en volgens Maria Charis niets dan eerlijkheid. De muziek was een verfrissend bad.
Ik kon niet afsluiten met een glas wijn ter ere van organisator Stanislaus omdat ik nog te ver moest rijden; maar dat lukt ons wel eens, ergens anders.
Dankbaar ben ik op de weg naar huis, twee keer een afslag vergeten, wat achteraf nog de beste keuze bleek Ik ben met een zolder in mijn hoofd en door twee tunnels veilig thuis geraakt. Mijn auto was tevreden. Hij wacht in de garage op een volgende keer
door: lisette waterschoot
--------------------------------------------
andere ogen:
* Poechi.punt.nl
* Frans Vlinderman
* Pom Wolff
12 augustus
Na jaren dichters beluisteren en achteraf teleurgesteld naar huis komen, dacht ik er aan nooit meer in de auto te stappen voor een of ander poëziefestival.
Blijkbaar legde ik de lat te hoog, konden zij er ook niets aan doen dat ze beter schreven dan ze voorlazen. Toch was er altijd iemand die me uit het vast besloten isolement meetrok naar een of ander oord waar ik iets zou horen dat goddelijk was.
De volmaakte voordracht werd mij en enkele bevoorrechten onverwacht aangeboden door Leen Vermeiren, voordrachtkunstenares. In de intimiteit van haar zolder hebben we een redelijke reeks bekende dichters gehoord. Ineens had het geen belang meer hoe ze lazen. Ze zaten bijna op onze schoot. Daar zaten ze op hun plaats. Daar zitten ze toch ook als we ze lezen.
Helaas, Leens plankenvloer werd te zwak bevonden voor zoveel dichterlijke overmacht. We moesten zwichten voor de werkelijkheid. De hemel met ons er in kon op aarde vallen De avonden werden afgeschaft.
Ik heb wel bij elke volgende voordracht van der dichters uitverkoren verzen, genoten; me weer herinnerend hoe we de trappen beklommen en beseffend hoe dichters dat blijven doen; al lezen ze op het gelijkvloers, in een tempel waarin de planten hun geschiedenis hebben geschreven, zoals in de Kruidtuin in Leuven, een zondagnamiddag in augustus. De zolder van de dichters is overal waar lezers en luisteraars zijn.
Kon ik beter doen dan iemand mee te brengen, die ik al zolang ken en diegenen weer te zien die ik van de eerste keer, drie of twee jaar geleden al, bewonderde.
Het zou een kruidige middag worden. De reis naar Leuven zou de moeite zijn.
Ze zaten inderdaad op mijn schoot; ze hebben het natuurlijk niet geweten , maar ik wel en dat is voor mij genoeg.
Norbert De Beule was humor, Herlinda Vekemans breekbaar, Alain Delmotte woordenschat en kennis, Sylvie Marie jong en wijs, Pom vormvast Pom.
Volgens Frans Vlinderman was het vrije podium een verplicht sonnet, volgens David Troch een moment vertraging en volgens Maria Charis niets dan eerlijkheid. De muziek was een verfrissend bad.
Ik kon niet afsluiten met een glas wijn ter ere van organisator Stanislaus omdat ik nog te ver moest rijden; maar dat lukt ons wel eens, ergens anders.
Dankbaar ben ik op de weg naar huis, twee keer een afslag vergeten, wat achteraf nog de beste keuze bleek Ik ben met een zolder in mijn hoofd en door twee tunnels veilig thuis geraakt. Mijn auto was tevreden. Hij wacht in de garage op een volgende keer
door: lisette waterschoot
--------------------------------------------
andere ogen:
* Poechi.punt.nl
* Frans Vlinderman
* Pom Wolff
Labels: verslagen
<< Home