PARLAN.DOC (23)

Monorail

Hoe veilig is een monorail
in het oog van de storm?
vraag je je af, en herinnert je
dat de Italianen voor Mussolini stemden,
omdat zijn treinen altijd stipt op tijd vertrokken.
Je zoeft door de lucht, hartstochtelijk vrijgevig
als een neutronenster in haar finale
pirouette van licht, om de afstand
tussen twee vluchten te overbruggen:
van Terminal One naar Terminal Two
en weer terug, vijf maal dezelfde geisha
met een opgespannen glimlach
die geen zweem van herkenning lost.
Al stapte haar eigen alter ego in.

Onderweg, in een kodo van regen
en gierende wind, staan vijf van je verledens
samengetroept om je te begluren
in een bushokje langs een drukke rijweg:
ze herkennen je toekomst niet,
maar staren verwonderd naar dit spoor
van verveling in de lucht. Ook brandend lijden
hoort bij hun leeftijd, en de storm
van een liefde die nog komen moest.

Een oude man zonder tanden –
hij houdt zich staande
in een kleine aardbeving
van gutturalen en labialen –
vertelt je dat je Japan
nooit begrijpen zal,
hoe hard je ook probeert,
waar je ook zoekt.

Op de achtergrond,
verstrengeld in elkaar,
als lichamen in een orgie:
autowegen en viaducten.

Bart Stouten
@

Met de rubriek 'PARLAN.DOC' wil Parlando! één Vlaamse dichter(es) een maand lang speciale aandacht schenken. Elke week wordt minstens één bijdrage van hem/haar verwacht. Het PARLAN.DOC-archief is hiernaast na te gaan. Marleen de Crée-Roex gaf het estafette-stokje door aan Bart Stouten. Dit is zijn laatste bijdrage.