Voorlopig staan alleen politiewagen verdekt opgesteld

Voorlopig staan alleen politiewagens verdekt opgesteld

De andere staan alsnog defect opgesteld. Daar dacht ik aan toen we in Menen, met name in de wijk de Barakken, vlakbij de overgang naar Frankrijk, kennis mochten maken met zowel de dichter Xavier Roelens als met diens eerste bundel. De bundel draagt de titel "er is een spookrijder gesignaleerd". Xavier is zowat van alle tijden, nog jong nog niet oud maar oud genoeg om nog te spelen.

Hij speelde en spelde met onze voeten en armen 'spook'. Met vijf groepen aanwezigen werden de letters uit dat woord gevormd en liepen we aldus 'spook' om het plein voor het cultureel centrum met bibliotheek 'de steiger'. We liepen tegen de richting in. De politie stond niet verdekt opgesteld maar zichtbaar in het straatbeeld, om het verkeer aan banden te leggen. Zelden gezien dat poëzie zo verkeersstremmend kan werken. Het openbaar vervoer kreeg geen voorrang.

Voor een dertigtal gegadigden die waren opgedaagd werd daarna de bundel eerst toegelicht, daarna voor- en vervolgens uitgedragen. Olaf Risee, een criticus, mocht de toelichting doen. Blijkt dat als je buiten de grachtengordel belandt, je daarmee stilaan wat meer voeten in de aarde krijgt. Ik had echter verwacht dat Roelens' bundel zou worden toegelicht als het werk dat het neprealisme voetje licht (wat Xavier namelijk meesterlijk doet). O ja, die tikfout van vroeger, neorealisme, is hiermee uiteraard rechtgezet. Xavier neemt een loopje, in de verkeerde richting, met de werkelijkheid. Hij komt er dichter bij uit. Olaf Risee wees er terecht op dat deze debuutbundel zo goed als gaaf is en dat het dus moeilijk zal worden een tweede uit te brengen op een hoger niveau.

Twee andere spreeksters mochten daarna een gedicht of drie eruit voorlezen. Een van hen, de schepen van cultuur van deze grensstad, schetste ook nog eens de loopbaan van Xavier. Het bleek grotendeels een fietsbaan te zijn.

Toen ging het licht uit, zagen we onszelf spooklopen, terwijl Xavier de reeks spookgedichten voorlas. Elk van die gedichten begint met de regel: er is een spookrijder gesignaleerd, en wordt gevolgd met 'starring', waarna de spookgast wordt vermeld. Haast was zijn timing volmaakt. Wie dan in de bundel op zoek gaat naar al die spookrijders, vindt er slechts een. We staren ons misschien al te blind op die spoken…

We eindigden in de wandelgangen van cultureel centrum 'de steiger' met een glas in de hand en veelal ook een exemplaar van de bundel in de andere hand. Mijn hand was een gelukkige omdat daar vorm en inhoud samen in gaan.

door: Marc Tiefenthal