PARLAN.DOC: Hugo Verstraeten (3)

Het meisje D

Elke zaterdag om half zeven zwemles. Wat we leerden beheersten we al. Wisten dat
wie een vraag stelt minstens een deel van het antwoord al kent.

Het crawlen enkel nog een voorwendsel. We dreven als dode vissen om haar
heen. Haar stem in cellulose verpakking wanneer één naar de diepten rond
haar dook. Geluid waarvan het oor nog suist.

Zij ondernam de verste reizen. Wij hingen enkel wat rond in onszelf. Wisten niet waar Curacao lag. Haiti en Taiti toch maar één letter verschil. Wat wisten wij van sociale codes of
wat haar aandacht trok. De krassen op mijn huid verkeerde tekens, so what, we probeerden

onverschilligheid en toen ook dat niet hielp begon het wilde nachtenlange schreien. Spleen. Spelen met inkt: wie laatst aan de overkant wint en waar ze me raakte blijft de schade. Ik kwam haar later wel weer tegen. Op een bank in het park van de stad. Zij stootte giechelend

de vriendin aan die als een schaduw naast haar zat. Ik deed of ik haar ergens van kende. Zij vroeg wat hebben wij in Godsnaam verleerd en ik sprak en sprak en bleef maar praten. Het was wat onbestemd. Het had meer van crawlen op het droge.


Hugo Verstraeten
@

Met de rubriek 'PARLAN.DOC' wil Parlando! één Vlaamse dichter(es) een maand lang speciale aandacht schenken. Elke week wordt minstens één bijdrage van hem/haar verwacht. Het PARLAN.DOC-archief is hiernaast na te gaan. Frédéric Leroy gaf het estafette-stokje door aan Hugo Verstraeten. Dit is zijn derde bijdrage.