PARLAN.DOC (27)
DE TIEN WETTEN VAN MIJN WREDE ONBEVREDIGDE MUZE (4)
Niet woorddronken worden.
Nooit de fout begaan haar te willen vernederen, epateren of charmeren, zij blijft een heilige hysterica, een Bloemaerdinne, een moeder of een Hogere Dochter van Hadewych die zich niet zomaar laat verleiden of verkrachten.
Nooit denken haar in levende lijve ooit terug te zien : wat je zingt is een verre echo van haar sapfisch gezang.
Niet jezelf verraden door omwille van goedkoop succes verzen te maken die je alleen in je ivoren toren of te midden van de woestijn nooit gepreveld of gemompeld zou hebben.
Nooit denken dat de andere dichters haar beter en hoger of dieper kunnen aanroepen of toezingen. Haar liefde eist een heel leven. Blijf op het platteland of in deze verachtelijke steden zo lang mogelijk leven. Word immuun. Word een aboriginal. Word haar geliefde. Gooi de ballast van uw opgetuigd schip. En vergeet dat Rilke ooit heeft bestaan. (Deze laatste zin was een aanmaning van Slauerhoff aan Simon Vestdijk).
Dichters die niet willen of niet kunnen lezen c.q. luisteren, zijn niet origineel.
Altijd voor ogen houden dat degenen die nu het meest succes hebben bij het zogenaamde grote publiek binnen honderd jaar niet meer worden gelezen of bewonderd. Volgens de eeuwigheidtheorie is de ster die vandaag schittert morgen al weer uitgedoofd.
Wie zijn Muze bemint en bewondert, vindt geen andere vertroosting. De stille en moeizame beklimming van haar steile Parnassus is de enige weg naar het zilverblauwe ijle gebergte waar zij verblijft.
Slechts de namen der grote bergbeklimmers leven voort. De namen van de sherpa’s worden vergeten.
Mijn Muze bestaat echt. Het is een gestreng geloof (met een geheime geloofsleer) dat ik alom en allerwegen heb beleden, in vele dorpen en steden, in rokerige achterafzaaltjes waar mijn omfloerste stem begon te gonzen en te trillen. Wie mijn (of haar) stem niet heeft gehoord, heeft niet de genade van het woord.
26 dec. 2007
Hendrik Carette
@
Met de rubriek 'PARLAN.DOC' wil Parlando! één Vlaamse dichter(es) een maand lang speciale aandacht schenken. Elke week wordt minstens één bijdrage van hem/haar verwacht. Het PARLAN.DOC-archief is hiernaast na te gaan. Hedwig Speliers gaf het estafette-stokje door aan Hendrik Carette. Dit is zijn vierde bijdrage.
Niet woorddronken worden.
Nooit de fout begaan haar te willen vernederen, epateren of charmeren, zij blijft een heilige hysterica, een Bloemaerdinne, een moeder of een Hogere Dochter van Hadewych die zich niet zomaar laat verleiden of verkrachten.
Nooit denken haar in levende lijve ooit terug te zien : wat je zingt is een verre echo van haar sapfisch gezang.
Niet jezelf verraden door omwille van goedkoop succes verzen te maken die je alleen in je ivoren toren of te midden van de woestijn nooit gepreveld of gemompeld zou hebben.
Nooit denken dat de andere dichters haar beter en hoger of dieper kunnen aanroepen of toezingen. Haar liefde eist een heel leven. Blijf op het platteland of in deze verachtelijke steden zo lang mogelijk leven. Word immuun. Word een aboriginal. Word haar geliefde. Gooi de ballast van uw opgetuigd schip. En vergeet dat Rilke ooit heeft bestaan. (Deze laatste zin was een aanmaning van Slauerhoff aan Simon Vestdijk).
Dichters die niet willen of niet kunnen lezen c.q. luisteren, zijn niet origineel.
Altijd voor ogen houden dat degenen die nu het meest succes hebben bij het zogenaamde grote publiek binnen honderd jaar niet meer worden gelezen of bewonderd. Volgens de eeuwigheidtheorie is de ster die vandaag schittert morgen al weer uitgedoofd.
Wie zijn Muze bemint en bewondert, vindt geen andere vertroosting. De stille en moeizame beklimming van haar steile Parnassus is de enige weg naar het zilverblauwe ijle gebergte waar zij verblijft.
Slechts de namen der grote bergbeklimmers leven voort. De namen van de sherpa’s worden vergeten.
Mijn Muze bestaat echt. Het is een gestreng geloof (met een geheime geloofsleer) dat ik alom en allerwegen heb beleden, in vele dorpen en steden, in rokerige achterafzaaltjes waar mijn omfloerste stem begon te gonzen en te trillen. Wie mijn (of haar) stem niet heeft gehoord, heeft niet de genade van het woord.
26 dec. 2007
Hendrik Carette
@
Met de rubriek 'PARLAN.DOC' wil Parlando! één Vlaamse dichter(es) een maand lang speciale aandacht schenken. Elke week wordt minstens één bijdrage van hem/haar verwacht. Het PARLAN.DOC-archief is hiernaast na te gaan. Hedwig Speliers gaf het estafette-stokje door aan Hendrik Carette. Dit is zijn vierde bijdrage.
Labels: Parlan.doc
<< Home