PARLAN.DOC (13)
Vooraf mijn dank aan de redactie van Parlando voor deze uitnodiging en ook natuurlijk de gepaste reference naar mijn zus Herlinda (Dank o zus, het is na u als na Kim of Tia als een derderangs loopster in de Atletiekbeker van Zwevezele dat ik de fakkel van u overneem, niet dat ik de inwoners van die gemeente met mijn nederigheid wil bekleden, maar untsoweiter…). Beste Parlandisten: ik kan niet genoeg beklemtonen hoe belangrijk belangloze initiatieven als deze poëzie-site in het huidige bestel wel niet zijn, u toont met uw belangstelling en Vrouwe Parlando met het enthousiaste voeden ervan dat mensen eigenlijk alleen maar mooie dingen willen zien en al dat gekoop er slechts node bijnemen, en dat dat ook gewoonweg kán met de technische middelen vandaag, dat we daar niks méér voor nodig hebben, geen centen, geen subsidies, geen massale commerciële opkloppingen van vruchtloos eiwit, we zijn als we dat willen allemaal onze eigen Man (vrouw) van Zes (zeven) miljoen, we have the technology, maar ik had mijzelven beloofd van alle stokpaardjes af te blijven dus euh, de bio dus: na een turbulente carriere in de Leuvense horeca ben ik sinds 1999 zelfstandig actief als webdesigner-programmeur. De rest doet niet echt terzake.
Lyriek, hoe dat in zijn werk gaat (en schrijven, coderen in het algemeen) is voor mij een voornaam onderdeel van een creatieve praktijk die niet gericht is op de aanmaak van verkoopbare producten maar op de wording van Werk zelf en het plezier dat erin gevonden kan worden. Buiten een paar gedichtjes in De Brakke Hond en nog wat in lokale tijdschriften is er van mijn werk dan ook hoegenaamd niks gedrukt. ‘Publiceren’ doe ik voorlopig (?) uitsluitend via enkele webadressen ofte URL’s waar u op http://www.dirkvekemans.be/publicaties_dv.html een overzicht van kan vinden.
Sinds september 2004 is Neue Kathedrale des erotischen Elends, een netverschijning met materiële uitlopers het vertrek en eindpunt van al mijn creatieve onderzoekingen.
De NkdeE, een net-aanbouw, een virtuele werf half verglijdend in het digitale moeras, is naast een huldebetoon aan Kurt Schwitters wiens Merzbau model stond voor zowel methode als titel, vooral een zoektocht. Niets ligt vast, de ontwikkeling bepaalt het werk.
Zo ging het er de eerste twee jaren voornamelijk om een juiste formulering van de vraag naar het hoe en waarom van een hedendaagse creatieve praktijk. Correcte vragen zijn belangrijker dan antwoorden, elk antwoord is een encapsuleerbaar eindproduct, daar heeft niemand wat aan, althans niet volgens de nogal grotesk aandoende Kessel-lose Kabbala, het laatste nieuwe ideologische wapen van de immer strijdbare Kathedraal-Moeder, naast Charles Baudelaire, Lionel Ziprin en de dolende Auteur zelf misschien wel de Kathedraalbewoonster bij uitstek. Je hoort het al, die Kathedraal, dat is weer zo’n onduidelijk en stuurloos doolhofding, waar niemand een blijf mee weet.
Evenwel, - begin de boutade - je zou met enig recht op zinnigheid kunnen stellen dat de Kathedraal en mijn dubieuze positie als auteur ervan van de post-postmoderne nood een deugd maakt. De auteur voegt zich morrend en knorrend bij de andere Grote Doden van onze cultuur, kerft zich op post-mortemse wijze behoorlijk in het eigen lijk, maar in de grotesken van die twijfelachtige vista’s, in de ongrijpbare rafeligheid van het denken en in de norse afwijzing van het affe dat u en ik in elke lezing betrachten, ligt misschien dat laatste stukje vrijheid dat kan dienen als springplank naar ander, a-menselijk, ethisch en esthetisch worden dat ons een beetje kan remmen in onze onnavolgbaar menselijke drang naar zelf-destructie, zodat ons planeetje af en toe nog ’s naar adem kan happen. Einde boutade.
Pfew.
Zoals het een Kathedraal-bouwer betaamt weet ik evenmin als u wat de volgende maand ons hier bieden zal. Als we de Kathedraal-Moeder mogen geloven zal het wel weerom niet veel soeps worden, getuige hiernavolgend fragment uit haar “Lezing aan 2 Vogels in de Nacht van de Conceptie Zelve (in de Regen)” (merk op dat ze zich niet eens verwaardigd het woord rechtstreeks tot ons te richten, de 2 vogeltjes die daar toevallig rondfladderen lijken haar al voornamer):
er is geen eindpunt
in het versnellende tikken in
de pulse naar stilstand in
de vlucht naar het onhoorbare in
het sonore niets van mijn zwijgende stem in
het strelen van mijn stervende huid in
het versnijden van het zout
dat je likt van mijn armen in
het uitrekken van mijn laagste gedachte in
het afsplitsen van mijn blik in je verduisterde ogen steeds verder & vager & verder & mooier &
jij nu
jij zieltogend dwaallichtje, flappervlammetje op
flappertje uit, frutselt aan lijfjes als een
gevallen engel, breekt als een knack-
worstje, jij doet maar,
strook mij op, snij maar & strijk mij
in zonnestreken, been mij uit &
likkebaar fijnstampend mijn korrels in koper
jij mondjesmaatje,
lustbeslijmde praatgril,
meng mij je keelvocht in & giet
mij, giet
mijn prikbare armen
mijn barstende huid
mijn steekvleugels
mijn draagbalk
mijn slierten
mijn oog
mijn weigerende oog
mijn zwartzang
mijn speroog
mijn zinkput
met in
de slijtende dwarslijn
het mes
tot een lichtstraal geslepen,
dat ik pardoes in je plof
in de bijna perfecte
bijna volbrachte
bijna volkomen
meest hoogstaande
transfigurerende
dichtst mij naderende
klamme
klem,
de
kromming
van je rug & van wiens liefde
spreek je
onvermijdelijk als-
of (nu is
geen regen)
echt niet? jij is jij is mij:
je wist het weet het & ziet al
&
hoort hoe galmend al
haar uitvliedende ruimte in
je snijnetten lucht
tot steen versnijden,
je bouwklauwen grijparmen
de muurkringen stapelen & passen de
sluitstenen, richten de steile,
gespekte steunberen, je trekt
al met loodlijnen verhalen het glas in
jij
kruimeldief jij roospulp jij woordlijk
op dit avondmaal
jij
archi-snotjoch-geraamte
[blaaspijpcongregaat
balgborst
sleurpoort
wierookzweem
preekschoot]
(Uit het bestand op http://www.vilt.net/nkdee/cMother.jsp)
Dirk Vekemans
@
Met de rubriek 'PARLAN.DOC' wil Parlando! één Vlaamse dichter een maand lang speciale aandacht schenken. Elke week wordt minstens één bijdrage van hem verwacht.
Het PARLAN.DOC-archief is hiernaast na te gaan. De vorige gast Herlinda Vekemans gaf de fakkel door aan Dirk Vekemans. Dit is zijn eerste week.
Lyriek, hoe dat in zijn werk gaat (en schrijven, coderen in het algemeen) is voor mij een voornaam onderdeel van een creatieve praktijk die niet gericht is op de aanmaak van verkoopbare producten maar op de wording van Werk zelf en het plezier dat erin gevonden kan worden. Buiten een paar gedichtjes in De Brakke Hond en nog wat in lokale tijdschriften is er van mijn werk dan ook hoegenaamd niks gedrukt. ‘Publiceren’ doe ik voorlopig (?) uitsluitend via enkele webadressen ofte URL’s waar u op http://www.dirkvekemans.be/publicaties_dv.html een overzicht van kan vinden.
Sinds september 2004 is Neue Kathedrale des erotischen Elends, een netverschijning met materiële uitlopers het vertrek en eindpunt van al mijn creatieve onderzoekingen.
De NkdeE, een net-aanbouw, een virtuele werf half verglijdend in het digitale moeras, is naast een huldebetoon aan Kurt Schwitters wiens Merzbau model stond voor zowel methode als titel, vooral een zoektocht. Niets ligt vast, de ontwikkeling bepaalt het werk.
Zo ging het er de eerste twee jaren voornamelijk om een juiste formulering van de vraag naar het hoe en waarom van een hedendaagse creatieve praktijk. Correcte vragen zijn belangrijker dan antwoorden, elk antwoord is een encapsuleerbaar eindproduct, daar heeft niemand wat aan, althans niet volgens de nogal grotesk aandoende Kessel-lose Kabbala, het laatste nieuwe ideologische wapen van de immer strijdbare Kathedraal-Moeder, naast Charles Baudelaire, Lionel Ziprin en de dolende Auteur zelf misschien wel de Kathedraalbewoonster bij uitstek. Je hoort het al, die Kathedraal, dat is weer zo’n onduidelijk en stuurloos doolhofding, waar niemand een blijf mee weet.
Evenwel, - begin de boutade - je zou met enig recht op zinnigheid kunnen stellen dat de Kathedraal en mijn dubieuze positie als auteur ervan van de post-postmoderne nood een deugd maakt. De auteur voegt zich morrend en knorrend bij de andere Grote Doden van onze cultuur, kerft zich op post-mortemse wijze behoorlijk in het eigen lijk, maar in de grotesken van die twijfelachtige vista’s, in de ongrijpbare rafeligheid van het denken en in de norse afwijzing van het affe dat u en ik in elke lezing betrachten, ligt misschien dat laatste stukje vrijheid dat kan dienen als springplank naar ander, a-menselijk, ethisch en esthetisch worden dat ons een beetje kan remmen in onze onnavolgbaar menselijke drang naar zelf-destructie, zodat ons planeetje af en toe nog ’s naar adem kan happen. Einde boutade.
Pfew.
Zoals het een Kathedraal-bouwer betaamt weet ik evenmin als u wat de volgende maand ons hier bieden zal. Als we de Kathedraal-Moeder mogen geloven zal het wel weerom niet veel soeps worden, getuige hiernavolgend fragment uit haar “Lezing aan 2 Vogels in de Nacht van de Conceptie Zelve (in de Regen)” (merk op dat ze zich niet eens verwaardigd het woord rechtstreeks tot ons te richten, de 2 vogeltjes die daar toevallig rondfladderen lijken haar al voornamer):
er is geen eindpunt
in het versnellende tikken in
de pulse naar stilstand in
de vlucht naar het onhoorbare in
het sonore niets van mijn zwijgende stem in
het strelen van mijn stervende huid in
het versnijden van het zout
dat je likt van mijn armen in
het uitrekken van mijn laagste gedachte in
het afsplitsen van mijn blik in je verduisterde ogen steeds verder & vager & verder & mooier &
jij nu
jij zieltogend dwaallichtje, flappervlammetje op
flappertje uit, frutselt aan lijfjes als een
gevallen engel, breekt als een knack-
worstje, jij doet maar,
strook mij op, snij maar & strijk mij
in zonnestreken, been mij uit &
likkebaar fijnstampend mijn korrels in koper
jij mondjesmaatje,
lustbeslijmde praatgril,
meng mij je keelvocht in & giet
mij, giet
mijn prikbare armen
mijn barstende huid
mijn steekvleugels
mijn draagbalk
mijn slierten
mijn oog
mijn weigerende oog
mijn zwartzang
mijn speroog
mijn zinkput
met in
de slijtende dwarslijn
het mes
tot een lichtstraal geslepen,
dat ik pardoes in je plof
in de bijna perfecte
bijna volbrachte
bijna volkomen
meest hoogstaande
transfigurerende
dichtst mij naderende
klamme
klem,
de
kromming
van je rug & van wiens liefde
spreek je
onvermijdelijk als-
of (nu is
geen regen)
echt niet? jij is jij is mij:
je wist het weet het & ziet al
&
hoort hoe galmend al
haar uitvliedende ruimte in
je snijnetten lucht
tot steen versnijden,
je bouwklauwen grijparmen
de muurkringen stapelen & passen de
sluitstenen, richten de steile,
gespekte steunberen, je trekt
al met loodlijnen verhalen het glas in
jij
kruimeldief jij roospulp jij woordlijk
op dit avondmaal
jij
archi-snotjoch-geraamte
[blaaspijpcongregaat
balgborst
sleurpoort
wierookzweem
preekschoot]
(Uit het bestand op http://www.vilt.net/nkdee/cMother.jsp)
Dirk Vekemans
@
Met de rubriek 'PARLAN.DOC' wil Parlando! één Vlaamse dichter een maand lang speciale aandacht schenken. Elke week wordt minstens één bijdrage van hem verwacht.
Het PARLAN.DOC-archief is hiernaast na te gaan. De vorige gast Herlinda Vekemans gaf de fakkel door aan Dirk Vekemans. Dit is zijn eerste week.
<< Home